Bahar Konur 2018 Kasım
Şair değilim…
Kelimeleri bulup manayı ifade edemiyorum belki.
Ama şefkati gözlerinden tanırım.
Gözlerimi senden hiç ayırmasam
Aslımı anlamak için öylece Sana baksam!
Ilık ılık kalbime bir şeyler akarken,
Çocukça sevinçler yaşarken,
Islak toprak kokusunda,
Bir ikindi güneşinin vedasında,
Neden hep Sen’i düşünüyorum ben?
Kahrını yaşarken şu ahir zamanın
Vicdan, sessizce kulağına söylüyor ismini
bedbaht insanlığın…
Durmaya vaktimiz yok,
koşuyoruz delice uçuruma
Belimizden tutup çekecek eline mi güveniyoruz?
Aşk Sen yoksan bir illüzyon
Varsa Sen illa Sen!
Ama bu mesafeleri nasıl aşayım,
İçimde büklüm büklümken...
Ümitsizlik korkulu rüyası
savmak için bin bir oyuncağı ile insan
hayat sirkinde şaşkın iç çekiyor.
Sana uzanan ellere ise kamçılar iniyor,
Yollarına dikenler dökülüyor.
Müjdeci rahmet bulutları sürülüp geliyor
Sen anıldıkça
Modern Nemrutların ateşini söndürüyor.
Her haneye çok geçmez sırrını söyler
İbrahim’in...