Şair değilim…

Kelimeleri bulup manayı ifade edemiyorum belki.

Ama şefkati gözlerinden tanırım.

Gözlerimi senden hiç ayırmasam

Aslımı anlamak için öylece Sana baksam!

Ilık ılık kalbime bir şeyler akarken,

Çocukça sevinçler yaşarken,

Islak toprak kokusunda,

Bir ikindi güneşinin vedasında,

Neden hep Sen’i düşünüyorum ben?

Kahrını yaşarken şu ahir zamanın

Vicdan, sessizce kulağına söylüyor ismini

bedbaht insanlığın…

Durmaya vaktimiz yok,

koşuyoruz delice uçuruma

Belimizden tutup çekecek eline mi güveniyoruz?

Aşk Sen yoksan bir illüzyon

Varsa Sen illa Sen!

Ama bu mesafeleri nasıl aşayım,

İçimde büklüm büklümken...

Ümitsizlik korkulu rüyası

savmak için bin bir oyuncağı ile insan

hayat sirkinde şaşkın iç çekiyor.

Sana uzanan ellere ise kamçılar iniyor,

Yollarına dikenler dökülüyor.

Müjdeci rahmet bulutları sürülüp geliyor 

Sen anıldıkça

Modern Nemrutların ateşini söndürüyor.

Her haneye çok geçmez sırrını söyler

İbrahim’in...