Güneş ışınları her zaman neşe vermiyor. Her zaman yüzümüzü okşayan sıcacık bir el olmuyor. Bazen de bizi sıcak yatağımızdan dürtükleyerek kaldırıp, hiç hevesli olmadığımız bir günün içine doğru sürüklüyor. Yaşamak çileli, insan olmak zor iş. Bundan yakınmak da hakkımız olmalı herhalde. Peki, hiç var olmamış olmayı diler miydik? Hayır! O keyifsiz günde bile buna cevabımız: Hayır. O kadar ileri gitmek iyi bir fikir değil, bunu kim ister? İntihar eden kişiler bile yok olmak için değil, acının, kederin var olmadığı pespembe bir evrenin ortasına uyanma umuduyla yapar bunu. Gerçi meşhur “Bohemian Rhapsody” şarkısı haykırır: “Bazen hiç doğmamış olmayı diliyorum!” diye. Ne yalan ama… Aynı şarkı “Anne! Ölmek istemiyorum!” da demiyormuş gibi. İşte tam olarak böyleyiz biz insanoğulları; ne hayata isyandan vazgeçeriz ne de faniliğimizle savaşımız biter. En büyük savaşımız da budur hatta. Hiç bitmeyen bir iç savaş... Ah bir kurtulsak şu zafiyetten, daha da açgözlü olmak için bol bol vaktimiz olsa... Her şeye sahip olsak, sonsuza kadar! Sonra? Sonrası kimin umurunda? Buna yaşama sevinci değil, olsa olsa yaşama hırsı denir. Ölümlü olmasak da, ne olursak olsak. Sahi, ölümlü müyüz gerçekten? Biz, yeryüzünün en akıllı, en şerefli varlıkları, yok olmak için mi yaratıldık? Oysa beyinleri bile olmayan denizanaları bulmuş diyorlar ölümsüzlüğün formülünü; yaşlandıkça tekrar çocukluklarına dönebiliyorlarmış. Tebrik etmek lazım doğrusu... Tabi, onların da her an tüm gücüyle kendini yiyip bitirmekte olan bir evrende yaşadığını düşünürsek, buna mütevazı bir ölümsüzlük demek daha doğru olur. Çünkü biz insanlar o kadar bilim insanını topladık da, kaçınılmaz sona bir çare bulamadık. Onca çabaya, yine tek bulduğumuz yaklaşan felaketin ayrıntılı senaryosu oldu. Bulsak ölür müyüz hiç bile isteye? Bir geri sayım olduğu kesin ama başlangıç noktası muamma. Neyi sayıyor onu da pek bilemedik aslında; malum biraz izafi. Hepimize verilen, miktarını bilmediğimiz bu tuhaf şeye ‘ömür’ dedik. Tam doğduğumuz anda emanet edildi her birimize. Yani biz en kırılgan, en savunmasız halimizde iken… Öyle pek hazır değildik yani onu iyice planlamak, akıllıca kullanmaya başlamak için. O günden beri durmaksızın, müsrifçe harcadık ama bir türlü tüketemedik. Belki de o yüzden bir gün biteceğini kabullenemeyişimiz. İçten içe biliyoruz aslında: İster kabullenelim, ister kabullenmeyelim; bir gün onu sarıp saklamak istediğimizde ne yaparsak yapalım elimizden kayıp gidecek. Her gün başkalarının sonuna şahit oluyoruz, görmezden gelmek ne mümkün? Gerçi üzerine düşünmek ve ibret almaktan büyük bir başarıyla kaçınıyoruz ama onu geçiştirsek, aynalar var. Her gün ölüyor olduğumuzu anbean
yüzümüze haykıran, açık sözlü aynalar… Sonuçta kabullenmek zorunda kaldık tabi. Fakat barışamadık yine de. Ondan sürekli gözlerimizi kaçırdığımız halde, onu yenmek için hileler tasarlamaktan da geri durmadık. Ona meydan okuduk, yaşamımızı tehlikeye attık türlü aşırılıklarla. Onunla burun buruna gelmeyi denedik zaman zaman üstelik hala gözünün içine bile bakamazken. Bir de bunu eğlenceli bulduk. Sanki her seferinde ondan kaçabilirmişiz, mutlak güç bizdeymiş gibi… Alıştırma yapıyorduk belki de… O gün geldiğinde, daha önce nasıl sıyırdıysak yakayı, yine öyle sıyıracaktık. Peki, ne zaman gelecek ‘o gün’? İşte yenilgiyi kaçınılmaz yapan sebeplerden biri daha: Ölüm hep aniden gelir ve hazırlıksız yakalar! Kime ne zaman gelse, hep çok erken geldiğini söyler dururuz, hiç tam zamanında geldi diyemeyiz. Tuhaf şey… Vakti, saati belirsiz olduğu halde bizce daima erkencidir ölüm. Okula ilk gelen öğrencidir. Şirkete gün doğmadan gelen patron, dükkânlar açılmadan alışverişe çıkan o heyecanlı kadındır. Her gittiği yerde beklenmeyen hatta istenmeyen misafirdir. Aynı zamanda savaşmanın, mücadele etmenin zerre etkisinin olmayacağı tek yenilmez rakibimizdir. Bu da insan beyninin ürettiği tuhaflıklardan biri işte: Ölümü bir rakip, bir düşman ilan edişimiz. Yel değirmenleriyle savaşır gibi savaşıp duruyoruz görmediğimiz ve hakkında hiçbir fikrimizin olmadığı bu şeyle. Öyle bir inanmışız ki ‘ölümle savaşmak’ masalına, zırhımıza sarılır gibi sarılıyoruz dünyaya. Ne aptallık! Asıl fani olan biz değiliz ki! O sımsıkı sarıldığımız dünyanın ta kendisi! “Her canlı ölümü TADACAKTIR.” der Yaradan(cc). Tatmak, beslenmek bile değildir. Yemeği pişirince nasıl olmuş diye tadarız ya; öyle saniyelik, önemsiz bir an. Asıl önemli olan süreçtir: Yemeği yaptığımız ve yediğimiz süreç. Yapma süreci meşakkatlidir. Bir an önce bitsin de yiyelim deriz, mantıklı olan budur. Zaten yaparken lezzet de almayız. Sonrası bize bağlı. Yemeği iyi yaptıysak tatlıdır, kötü yaptıysak acı: İyi yaşayan iyi ölür, kötü yaşayan kötü. Ve nasıl öldüysek öyle diriliriz sonsuzluğa. Ölüm hiçbir zaman yaşamdan bağımsız olmadı ki zaten. Bir an bile durduramadığımız yaşlanmak, ölümün yavaş yavaş zuhur edişi değil midir? Her canlı ölümü tadacak ve her ölü de canlılığı tattı. Biri olmadan diğeri var olamaz. Hayatın ölümle olan akrabalığı ayan beyandır aslında, ancak gözünü kapatan görmez. Hayat öyle kusurlu, öyle mükemmeliyetten uzak ki… Bu şekilde devam edemezdi. Hayat, bizi tüm zafiyetlerimizle yüzleştiren, sürekli kısıtlayan, bir şeylerden alıkoyan korkunç bir hastalık gibidir. Türlü tedaviler üretiriz kendimizce… En çok da sahip olamadıklarımızı ilaç sanırız. Ama onlara tek tek ulaşsak dahi her defasında fayda etmediğini görür ve yeni bir hedefe
kilitleniriz. Daima bir şeylerin geçmesini ya da sahip olmadığımız bir şeylere ulaşmayı bekler dururuz. Ne korkunç bir hastalık... İyileşmek ne iyi olurdu değil mi? Hepsinden kurtuluversek… Sonsuz olsak ama böyle zayıf, böyle kusurlu olmasak… Hiç üzülmesek, hiç yorulmasak, hiçbir şey canımızı sıkamasa… Ne zaman geçer bu hastalık? Cevap oldukça basit aslında: Ölünce geçer. Ancak ölünce kurtuluruz faniliğini bize de bulaştıran şu dünyadan. Ve nefes almaya devam ediyor olmak da engel değildir ölüme. Ne zaman sıyrıldıysak dünyadan iste o zaman kurtulduk, öldük bilin. İşte böyle… Bazı ölümler sadece hayatı sonlandırırken bazı ölümler hayata anlam katar. Tabi her ölüme kurtuluş diyemeyiz. Zaten o yüzden korkarız ya ölümden. Korkuyu yenmek içinse önce yüzleşmek lazım: Biz acaba kurtuluşumuza mı hazırlanıyoruz, mahvımıza mı? Tadına doyulmaz bir yemek mi yaptık, yoksa zehir mi? İşte şimdi ne desek yanlış olur… Herkesin cevabı kendinde! Kendi hayat tarifinde!
